Sa prosečnom proizvodnjom od 10 tona godišnje između belog i crnog tartufa, Srbija se smatra jednom od regija s visokom proizvodnjom tartufa na svetu.

Postoji 16 vrsta tartufa, iako su beli i crni tartuf najtraženije i najvrednije sorte.

Beli tartuf (Tuber Magnatum Pico) je tartuf par excellence. Raste uglavnom u regionima Srbije bogatim hrastovim i grabovim šumama. Vrlo je aromatičan i podsjeća na miris parmezana. Berba se odvija između oktobra i decembra-januara.

Crni tartuf je podijeljen u 3 glavne vrste:

Cenjeni crni tartuf (Tuber Melanosporum Vittadini), takođe poznat kao Norcia ili Périgord tartuf s intenzivnom, aromatičnom i voćnom aromom koja podsjeća na čokoladu. Ovo je druga najvrednija vrsta, nakon belog tartufa. Berba se odvija od decembra do sredine marta.

Zimski crni tartuf (Tuber Brumale Vittadini) koji ima intenzivnu i postojanu aromu s muškatnim tonovima. Njegova vrednost je uglavnom polovina cene cenjenog crnog tartufa. Berba se odvija između januara i aprila.

Crni letnji tartuf ili Scorzone (Tuber Aestivum Vittadini), za razliku od cenjenog tartufa, iako sličan izvana, ističe se jer ima tamnožutu glebu. Blagog je mirisa. Berba se odvija od sredine maja do kraja oktobra.

Konačno, među najpoznatijim sortama je i Bianchetto ili Marzuolo tartuf (Tuber Borchii Vittadini). Od cenjenog belog tartufa razlikuje se po svojoj aromi: svetloj na početku i tendenciji da kasnije poprimi jake tonove belog luka te po tamnoj boji koju dobije kad sazri. Bere se od januara do kraja aprila.

Značajnu prisutnost tartufa u srpskim dolinama otkrili su početkom 19. veka radnici koji su radili na izgradnji vodovoda. Uočivši mnoge sličnosti s italijanskom morfologijom i florom, pretpostavili su da bi tamo mogli biti i tartufi. Istraživači i tartufari ubrzo su potvrdili ovu teoriju. Naravno, lokalno stanovništvo već neko vreme poznaje tartufe, ali njihova vrednost još uvek nije bila poznata. Smatrao se “smrdljivim krumpirom” i koristio se za uživanje u skromnim jelima kao što su pire krumpir i pržena jaja tako što su ga ribali.

Do 1999. godine 90% berbe srpskog belog tartufa izvozio se kao “Alba beli tartuf” po vrlo konkurentnoj ceni, oko tri puta nižoj od Albe. Nakon što je stvorio snažno crno tržište i marketing u rukama nekolicine koji nisu želeli deliti prirodu svog poslovanja, njegova vrednost je bila nepoznata u regiji. Srpska turistička zajednica od 1999. godine promoviše razne inicijative u cilju povećanja kulinarske kulture na vrednosti domaćeg tartufa. Zahvaljujući ovom manevru, izvoz je u kratkom vremenu pao za 30%, crno tržište je značajno smanjeno, domaća potrošnja je porasla, a time i vrednost tartufa koji danas može konkurisati s onim u Albi.

Srpska regija od najvećeg interesa za tartuf je, posebno u istorijskoj Šumadiji, Vojvodini i uz reku Drinu. Za razliku od Italije, gde su teritorije i plodovi na njima uglavnom u privatnom vlasništvu, srpski teritorij bogat tartufima većinom je u vlasništvu države. Dozvola koja omogućava pristup šumama, sakupljanje i promet tartufa izdaje se od prilike 5000 tragača godišnje. Kao što smo gore videli, svaka sorta se bere u određeno doba godine, a posebno ono crnog tartufa počinje kada berba belog tartufa završi.